Sanat, Tutunulacak En Sağlam Daldır
Yaşam, bizi nereye savuracak, ne zaman hangi köşeye sıkıştıracak, hiç bilemeyiz. Bazen dostlarımız gider, bazen işler yolunda gitmez, bazen kendimizle bile baş edemez hale geliriz. O anlarda bir şey ararız: Tutunacak bir dal. Herkesin başka dalları vardır: Kimisi dine, kimisi aileye, kimisi hayallere sığınır. Ama bana sorarsanız, en sağlam dal sanattır.
Sanat; bir şarkının tınısında, bir tablonun renklerinde, bir romanın tümcelerinde bize dokunur. İçimizi ısıtır ya da gözümüzü açar. Bazen bir filmde, hiç tanımadığımız bir karakterin yaşadıklarında kendimizi buluruz. “Bunu bir tek ben mi duyumsuyorum?” dediğimiz anlarda, sanat sessizce omzumuza dokunur ve “Hayır, yalnız değilsin” der.
Sanat sadece güzel ve keyifli olanı değil, acıyı ve kırılganlığı da taşır. Acının bile bir estetiği, bir anlatımı olabilir. Bir ressamın fırça darbelerinde, bir müzisyenin titrek notalarında, bir ozanın kırık dizelerinde o kırılganlık görünür hale gelir. İşte o yüzden sanat, geçici değil, kalıcı bir dayanak sunar. Çünkü sanat, insana ilişkin her şeyi içinde taşır.
Dünya sürekli değişirken, savaşlar olurken, imparatorluklar yıkılırken bile sanat hep var olmuş. Belki yeraltına inmiş, belki susturulmuş, ama bir biçimde yaşamayı sürdürmüş. Çünkü insan var olduğu sürece, anlatma ve anlama gereksinimi duyacak. İşte bu yüzden, sanat bir lüks ya da süs değil; bir gereksinimdir.
Sanata tutunmak, aslında kendimize tutunmaktır. Çünkü sanat, bize en derin benliğimizi gösterir. Bizi güzelliğe, düşünceye, empatiye çağırır. O yüzden, ne olursa olsun, yaşamın çalkantısında bir yere sıkıca tutunmak isterseniz, sanata sarılın. Çünkü sanat, en sağlam daldır.
Zeki BAŞTÜRK
